Żelazo i jedwab - Mark Salzman

37.65
Tydzień trzydziesty siódmy 
10.09.2012 - 16.09.2012    

Mark Salzman - Żelazo i jedwab
Seria Salamandra
Wydawnictwo Rebis
Rok wydania 1999
ISBN 83-7120-618-6
Ilość stron 203

Książka kusi okładką, kolor ciepłej żółtości i piękne chińskie porcelanowe czarki. Serię Rebisu znam od dawna i od dawna czytuję powieści z Salamandrą. Nie wszystkie jednakowo urocze, nie wszystkie zachwycają, ale i nie zniechęcają. Można rzec: literatura środka.

Marka Salzmana nie znam i nic mi nie mówił zachęcający dopisek na okładce książki: Autor "Solisty". "Solisty" też nie znam. 

"Jedwab i żelazo" to książka autobiograficzna. Mark Salzman od dziecka interesował się Chinami, a w szczególności zaś wschodnimi sztukami walki. Studiował sinologię na uniwersytecie Yale. Po ukończeniu studiów wyjechał do Chin. Tam pracuje jako nauczyciel języka angielskiego w Szkole Medycznej, pracuje z chińskimi studentami. Sam też pobiera nauki, bo to ciekawe przeżycie, gdzie amerykański kapitalizm zderza się z chińskim komunizmem. 
Poznaje kraj, ludzi, język i kulturę. Jest człowiekiem ciekawym świata, chętnym do poznawania kultury chińskiej, a w szczególności sztuk walki. Kontakty Marka Salzmana z Chińczykami nie ograniczają się tylko do studentów. Nawiązuje znajomości z przypadkowo spotkanymi ludźmi - nauczycielem sztuk walki, rybakami, nieletnim uciekinierem, profesorem kaligrafii. Spotykamy w tych wspomnieniach ludzi przyjacielskich, ale tak jak i w innych społecznościach - ludzi niemiłych, opryskliwych zasłaniających się dziwacznym absurdalnym prawem, szczególnie dla Amerykanina.

Przyznam szczerze, że początkowo książka mnie denerwowała. Odnosiłam wrażenie, że autor pokpiwa, ironizuje z sytuacji w Chinach, choć im dalej, tym częściej zauważało się serdeczny stosunek do ludzi, z którymi się stykał. Wspierał ich jak mógł, pożyczał książki z własnej biblioteki, sprowadzał z USA potrzebne artykuły. W sumie książka ma pozytywny wydźwięk. Zawiera też dużo ciekawostek dotyczących życia w Chinach, choć nie każda dziedzina jednakowo mnie fascynowała. Nie podzielam fascynacji autora sztukami walki czy kaligrafii  których opisy, szkoły i sposób nauczania niejednokrotnie mnie nudziły. Ale szczerze trzeba przyznać, że książka urokliwa, ciepła i warta przeczytania. 

Na podstawie książki powstał film, w którym autor zagrał sam siebie.

Książka przeczytana w ramach wyzwań czytelniczych:

Azja

tydzień bez nowości

z literą w tle

Rok temu

Andrzej Bobkowski - Z dziennika podróży 

Grochów - Andrzej Stasiuk

36.64
Tydzień trzydziesty szósty
03.09.2012 - 09.09.2012   

Andrzej Stasiuk - Grochów
Wydawnictwo Czarne
Rok wydania 2012
ISBN 978-83-7536-288-6
Ilość stron 95

"Kiedyś nas nie będzie. Są ludzie i zdarzenia, które nam pomagają przyzwyczaić się do tej myśli."
Andrzej Stasiuk

I w zasadzie na tym mogłabym zakończyć swój wpis, ale dla mnie nie jest problemem, że odejdę, problemem jest odchodzenie bliskich. To książka, która boleśnie dotyka tego, co staramy się oddalić od siebie, straty, o której chce się zapomnieć. 
Książka Stasiuka to swoisty ikonostas - babka, co obcowała z duchami, Augustyn samorodny talent pisarski plujący pestkami od winogron, konająca ze starości suka i przyjaciel, z którym autor podróżował w latach 80. po Polsce i Europie.

Czytam i podziwiam piękny język Stasiuka, nostalgię płynącą z książki, lirykę. I powroty do miejsc i osób, których już nie ma i myślę sobie, że nikt nie chce się godzić z tym, że jednak będzie musiał odejść. 

Ta niewielka książeczka z czterema opowiadaniami, z ilustracjami Kamila Targosza głęboko zapada w pamięć. To naprawdę piękna książka. Każe zastanowić się nad przemijaniem, samotnością i śmiercią  we współczesnym, zagonionym świecie. 

Z literą w tle - "S"

Klin - Joanna Chmielewska

36.63
Tydzień trzydziesty szósty
03.09.2012 - 09.09.2012  

Joanna Chmielewska - Klin
Wydawnictwo Kobra Media
Rok wydania 2009
ISBN 978 -83-62455-15-8
Ilość stron 230

Lubię systematyczne czytanie, wg jakiegoś schematu, listy. Skąd mi się to wzięło? Ano z tego, że coraz częściej pojawia się mnóstwo cykli powiązanych główną postacią i niby każda książka to zwarta całość, to jednak zawsze w jakimś stopniu nawiązuje do książek poprzednich. Może akurat Chmielewska ich nie popełnia, ale jednak, choćby ten o Teresce i Okrętce. Postanowiłam więc czytać w kolejności popełnienia przez autorkę kryminałów, by niczego nie przeoczyć. Stąd na dzień dobry - "Klin". Pierwsze wydanie książki ukazało się w roku 1964. Tak, tak, za dwa lata 50. rocznica debiutu na scenie literackiej pani Joanny. 

Ale do rzeczy.
Od pierwszych zdań przed oczami pojawia mi się obraz: Kalina Jędrusik dzwoni do Krystyny Sienkiewicz, a w ich pogaduszki wtrynia się Łapicki. Obraz czarno-biały, natrętny jak mucha. Czytam, ale zamiast Joanny widzę Kalinę, zamiast Janki widzę Krystynę, zamiast tajemniczego nieznajomego - pojawia się Andrzej Łapicki. No i co tam robił Czechowicz? Mieczysław, ten od Misia Uszatka. Skąd mi się to wzięło, ale  w głowie mojej dziura i wiatr po niej hula. Ruszam w internet na poszukiwania. Boże, jakież to dobrodziejstwo, a Wiki  niezastąpiona. Nie dziwota, że głowy państw się nią posiłkują, polegając jak na Zawiszy. 
Minutka i mam - na podstawie "Klina" nakręcono film "Lekarstwo na miłość", film, który widziałam. A że nie mogłam skojarzyć - nic dziwnego,  bo film to zupełnie inna afera. 

Ale film zostawmy. Joanna usiłuje się skontaktować ze swoim lubym mieszkającym w hotelu, ale nie ma odwagi zadzwonić. Prosi o przysługę przyjaciółkę Jankę, ale ta odmawia. Dziwnym trafem do rozmowy telefonicznej się włącza nieznany głos, "aksamitny" głos mężczyzny. Tajemniczy mężczyzna proponuje, że on zadzwoni do hotelu i sprawdzi, czy luby Joanny już jest w Warszawie. Nieznajomy jest bardzo tajemniczy i mimo, że Joanna przystaje na spotkanie z  nim, to niczego się nie dowiaduje.  Postanawia ruszyć tropem nieznajomego i przeprowadza prywatne śledztwo. I zaczyna się szaleństwo. Tajemnicze telefony, powtarzane hasło "Szkorbut", dziwne meldunki, pytanie o szefa. I jak to u Chmielewskiej -  dzieje się dużo, szybko i śmiesznie.
 I chyba za tym wszystkim już nie nadążam, reakcja spowolniona, przytępione poczucie humoru, słowem zachwiana percepcja. A może z Chmielewskiej się wyrasta? A może debiut autorki mniej udany? W każdym razie doznania średnie, nie bardzo mnie interesowało, co się kryje za dziwnymi telefonami, ale tajemniczy facet mnie poruszył. Tkwiłam przy książce do końca, by dowiedzieć się: zejdą się czy się nie zejdą ? I niech mi ktoś powie, że nie lubimy zaglądać przez dziurkę od klucza, bo ja bym sobie chętnie popatrzyła.

Janka i Joanna 

Tajemniczy nieznajomy z Joanną

Baza Recenzji Syndykatu ZwB 

Przechodzimur - Marcel Ayme

36.62
Tydzień trzydziesty szósty
03.09.2012 - 09.09.2012    

Marcel Ayme - Przechodzimur
Seria Koliber; 52
Wydawnictwo Książka i Wiedza
Rok wydania 1979
Ilość stron 223

Na początek chciałoby się rzec: głową muru nie przebijesz. Całe lata książka stała na półce, a ja jej nienawidziłam. Za tytuł, za okładkę i dziwne nazwisko autora, o którym nigdy nie słyszałam. Całe szczęście, że co jakiś czas na blogach pojawiają się jakieś wyzwania czytelnicze*, więc i motywacja się znajduje do walenia głową w mur. Mur okazał się być z materii kunsztownej, niestawiającej nadmiernego oporu. Zatem, nie taki mur straszny, jak go malują. 
Mało tego, autor okazał się być autorem bardzo popularnym w swojej ojczyźnie. W Paryżu ma swój plac i ciekawą rzeźbę. 

Pisarz wywodził się z rodziny rzemieślniczej, ojciec był kowalem, on sam zaś studiował medycynę, ale interesowała go literatura. Prawie jak u Czechowa, choć Marcel Ayme urodził się dwa lata przed jego śmiercią. 
Pisał powieści, komedie i nowele - dowcipne, ironiczne. Pisarz odznaczał się nieokiełznaną wyobraźnią, szaloną wręcz pomysłowością, łączył realizm z fantastyką , za co okrzyknięto go spadkobiercą Rabelais,a i France'a.

W zbiorku skumulowały się jeszcze dwie "przypadłości", które od książki mnie odpychały: opowiadania i elementy fantastyki.Na szczęście tylko do pierwszego przeczytanego zdania:

W dzielnicy Montmartre na trzecim piętrze domu nr 75 bis przy ulicy Orchampt, mieszkał zacny jegomość nazwiskiem Dutilleul, który posiadał szczególną zdolność przechodzenia przez ściany bez najmniejszej dla siebie niewygody**

Aż chce się wykrzyknąć, jak Alutka z "Rodziny zastępczej" : Faaaascynujące! I rzeczywiście fascynujące, ale to tylko preludium, bo potem to już tylko szaleństwo pomysłów. Niczego nie zdradzę, bo zepsułabym zabawę potencjalnym czytelnikom. Opowiadanie zarówno tytułowe, jak i Legenda połdawska - prześmieszne. Zabawy co niemiara. Oczywiście nie wszystko jest wspaniałe, bo i nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gustu, pogubiłam się w Sabinkach, znudził mnie Poborca żon, choć kretynizm prezentowany przez głównego bohatera podatkobiorcę i  jego władze zwierzchnie, jest zniewalający. 
 No nie, czepiam się. Proszę czytać i świetnie się bawić.  Wcale nikomu się nie narażę, jeśli powiem o twórcy opowiadań: To wariat! Bo pomysły ma iście wariackie.

******
Szukając informacji o Marcelu Ayme, trafiłam na niewielki, ale interesujący artykuł "Przechodzący przez mur" prezentowany na stronie "Tajemnice Paryża", stamtąd pochodzi również prezentowana poniżej fotka. Artykuł polecam i stronę pełną ciekawostek także.

*****
*  tu book- trotter, tym razem spóźniona lektura z lit. francuskiej
** Marcel Ayme, Przechodzimur, Warszawa, 1979, s.7

edycja sierpniowa

Z półki 

Baby - Antoni Czechow

36.61
Tydzień trzydziesty szósty
03.09.2012 - 09.09.2012    

Antoni Czechow - Baby
Seria Koliber; 64
Wydawnictwo Książka i Wiedza
Rok wydania 1981
Ilość stron 160

I znów beznadziejna pustka. Zawsze mi się tak robi, kiedy czytam kogoś znanego i uznanego. Bo co można napisać  mądrego? Że jeden z największych pisarzy rosyjskich?
Żył w latach 1860 - 1904. Najbardziej chyba zaskoczyło mnie to, że dziad Czechowa był chłopem pańszczyźnianym, ojciec sklepikarzem, a sam Czechow studiował medycynę dorabiając pisaniem humoresek.

Opowiadania zawarte w tomiku to portrety kobiet różnych stanów i profesji: od księżnej poprzez chórzystkę po zwykłe chłopki. Tytuł zbiorku sugerowałby, że autor daje w kość kobietom, obsmarowuje je bezlitośnie i takie w pierwszym momencie odnosi się wrażenie. Ale to wrażenie złudne. Za tymi babami stoją panowie, poniekąd sprawcy i motory napędzające działania swoich partnerek - brutalni bądź ustępliwi, wygodni, leniwi, używający życia lub żądni władzy, poświęcający wiele, a może i wszystko dla kariery.

Opowiadań w tomiku siedem:
Księżna pani, Trzpiotka, Agafia, Baby, Poleńka, Chórzystka, Anna na szyi. Największe wrażenie zrobiły na mnie dwa opowiadania: "Trzpiotka" i opowiadanie tytułowe "Baby". No i powinnam wspomnieć jeszcze o jednym opowiadaniu, o "Chórzystce". W wymienionych przeze mnie opowiadaniach Czechow maluje fantastyczne portrety... mężczyzn, postaci drugoplanowych, postaci "sprawczych" wszystkich tragicznych w skutkach wydarzeń: lekarza, świetnego naukowca ale naiwnego małżonka pantoflarza; chłopa Matwieja Sawwicza, który zbałamucił sąsiadkę, a potem bez mrugnięcia okiem porzucił czy Nikołaja Pietrowicza, który odsądza swoją kochankę od czci i wiary, choć ta wsparła go finansowo, kiedy stanął na skraju bankructwa.

Czechow kreśli doskonałe sylwetki, fantastyczne obrazki obyczajowe z życia różnych grup, nakreśla problemy społeczne, puszczając przy tym do czytelnika oko, jednocześnie szokuje.  Trudno zaprzeczyć, że Czechow jest pisarzem doskonałym, a jego opowiadania to perełki. Z czystym sumieniem polecam, szczególnie tym, którzy jak ja opowiadań nie znoszą.

literatura rosyjska

Z półki

Mała rzecz a cieszy

Wczoraj w skrzynce znalazłam kopertkę i nie bardzo mogłam skojarzyć, co ja mam wspólnego z "Sokratesem"? Skrzynkę opróżniłam w drodze na zakupy, więc ustawiając kopertę pod słońce usiłowałam dojrzeć, co się tam ukrywa . Próżny trud. Po otwarciu koperty w domu okazało się, że to zakładaczki z portalu w.bibliotece.pl wspieranego przez Sokratesa.  Co ja zresztą będę opowiadać. Dodam tylko, że zakładki wszelkiej maści uwielbiam, więc, że zacytuję swoje dziecię,  radochy  było po pachy. Dziękuję w.bibliotece.pl. Sowy są genialne!

Wrześniowa trójka e-pik

wrzesień 2012

I oto wrześniowe wyzwanie trójki -pik. Zawsze w pierwszym dniu miesiąca  nie mogę się doczekać tematyki wyzwania. I oto jest:

klasyka światowa
literatura faktu
polska fantastyka

Jeśli idzie o klasykę światową to mam dwa typy"
Knut Hamsun - Głód
Sigurd Hoel - Spotkanie u milowego słupa

Obie książki znane i wiele znaczące w literaturze, obie wydanie w znanej serii Wydawnictwa Poznańskiego - Biblioteka Klasyki Polskiej i Obcej. Obie książki niejako ze sobą związane: "Spotkania..." norweskiego pisarza Sigura Hoela to książka o kolaboracji podczas okupacji niemieckiej. Autorem drugiej książki jest kontrowersyjna postać literatury norweskiej, popierająca nazistów i Adolfa Hitlera - Knut Hamsun. Cóż zatem wybrać?

Z literaturą faktu problemu nie mam. Od jakiegoś czasu na swoją kolejkę oczekuje książka Leszka Adamczewskiego "Łuny nad jeziorami. Agonia Prus Wschodnich". Decyzja zapadła natychmiast, bowiem patriotyzm lokalny górą

Największy problem z fantastyką polską. Gdyby to była obca , to od jakiegoś czasu
chodzi mi po głowie Philip K. Dicki i Terry Prachett. No cóż, pozostaje mi powtórzyć "Śledztwo.Katar" Stanisława Lema ( czytałam wieki temu ), bądź ruszyć tropem Zajdla, a może ruszyć z Pilipiukiem w "Drogę do Nidaros"? Oj, wybór ciężki, ale skłaniam się raczej ku Pilipiukowi.