Msza za mordercę

Jeremi Bożkowski
Msza za mordercę
Wydawnictwo Alkazar
Rok wydania 1993
ISBN 83-85784-11-X
źródło okładki

Przyznam, że książkę musiałam mieć teraz i natychmiast. Natychmiast nie było. Musiałam na nią trochę poczekać, bo papier nie dochodzi jak ebook ( mówisz i masz ). Książka używana, ale upragniona i wyczekiwana, bo wszędzie recenzje entuzjastyczne.  Przede wszystkim powoływanie się na Chmielewską (lubię) i szalone poczucie humoru autora (lubię). Miało być śmiesznie.
Może trochę było, ale nie aż tak, żebym ryczała ze śmiechu tak, kiedy to czytałam zbiór tekstów Gretkowskiej pod zbiorczym tytułem "Silikon", a konkretnie tekst, za przeproszeniem, o cipce. Wyłam ze śmiechu ciemną nocą, za co zostałam ostro skarcona i musiałam wynieść się z lekturą do innego pomieszczenia zamykając za sobą drzwi. Dwoje drzwi. Może moje poczucie humoru mało wyrafinowane, albo wygląda na to, że  na starość nie tylko tępieje słuch, ale i poczucie humoru także.

Pewnie narażę się wszystkim wielbicielom Bożkowskiego, ale mnie ta książka nie "wzięła". Prawda, że na początku radość mą wzbudziły zastosowane przez Bożkowskiego rzeczowniki własne, zarówno te tyczące istot żywych jak i przedmiotów martwych.  Przez kamienicę przy ulicy Anarchistów (!), w której mieszczą się  przeróżne instytucje, w tym dwie redakcje gazet - Zewu Nauki i Czynów Stali, ( w tle pojawia się też Wykwintna Proletariuszka ) przemieszcza się plejada indywiduów: Jan Wirus, Kazio Gwizdek, Kazio Gronkowiec, ksiądz Przeogromny. Kiedy w redakcji zostaje znaleziony trup, do akcji wkracza porucznik Karbolek i sierżant Fidybus, którzy są dla siebie zwalczającą się konkurencją. Rusza śledztwo. Niestety trup wstaje z martwych i pojawia się w pracy jakby nigdy nic. Niby trup był, ale go nie ma, tzn jest, ale nie ten.

Sprawa niełatwa, bo dziatwa plącząca się po miejscu zbrodni ślady zaciera i fabrykuje nowe... I tak to potykając się o przeszkody panowie milicja brną przez dochodzenie. Gdzie dobrną? Nie powiem, choć mnie język świerzbi.

Nie powiem, że ksiązka kiepska, ale i nie powiem, że rewelacyjna. Do połowy może i było śmiesznie. Powiedziałabym - natłok śmieszności, który momentami  męczył. Stopniowo śmieszność się rozrzedzała, by zaskakiwać brutalnością (?).
Książkę zmęczyłam. Bożkowskiego odkładam do lamusa, choć planowałam czytanie pozostałych tytułów. Wracam do Czarnej Serii, by nie przezywać dylematu: śmiać się czy płakać

Przeczytane w ramach wyzwań
Klucznik
Polacy nie gęsi
Kapitan Żbik & Skandynawowie
Klucznik
w 200 książek dookoła świata