Cała Polska się "szwaja"

29.46
Tydzień dwudziesty dziewiąty
16.07.2012 - 22.07.2012   


Monika Szwaja - Stateczna i postrzelona
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Rok wydania 2005
ISBN 83-7337-945-2
Ilość stron 424

 Postanowiłam i ja osobiście twórczość pani Szwai poznać, bo wciąż o pani Szwai się mówi, że „och ach” i fajna jest. Nigdy nie mogłam się do owych opinii odnieść, bo twórczości pani tej nie znałam. Tytuł do lektury wybrany metodą „chybił trafił”. I chyba raczej „chybił” niż „trafił”. Albo trafił jak kulą w płot. Unikam jak zarazy książek z tematem – zróbmy sobie hotelik, pensjonacik, gospodarstwo agroturystyczne i zacznijmy wszystko szczęśliwie od nowa. Kasa spada jak z manna nieba, wsparcie i miłość garściami brać. Życie jak bajka. Rozlewiska, Poziomki, Jagódki, Uroczyska, Rotmistrzówki – do wyboru do koloru tego w polskiej literaturze. Komu szczęście, komu?

Pokrótce o treści, choć już wiadomo, o czym będzie. Emilka dowiaduje się, że narzeczony to szuja, Lulka ma w pracy przechlapane, bo dyrektor chce mieć jej etat dla swojej znajomej. Ewie profesor kradnie wyniki badań naukowych, umieszcza je w swoich publikacjach, a potem wykopuje Ewę z pracy za... plagiat. Mąż Ewy, artysta malarz nie może robić tego, co lubi, bo musi produkować „kibelkowe” reklamy, by utrzymać rodzinę – w tym chorą córkę Jagódkę (paskudna astma). 
Jest i jeszcze parę osób po przejściach: Jasiek z synem Kajtkiem, Rafał , Tadzinek, 
a wszystko to w oparach nieszczęśliwych miłości i zawiedzionych nadziei, przechlapanego życia.

I jak to w życiu bywa, w powieściach - chciałam rzec, od czego genialne pomysły. Lulka Stateczna ciągnie Emilkę Postrzeloną na drugi kraniec Polski, by tam Emilka dostała olśnienia - zostać w Marysinie na stałe, nie tylko z myślą o sobie, ale przede wszystkim o biednej, wiekowej wdowie, której gospodarstwo chyli się ku ruinie. Agroturystyka, nauka jazdy konnej, hippoterapia. To jest myśl!

Do Marysina ściąga armia nieszczęśników, którym dokopało życie i tak zawiązuje się klasyczna hippisowska komuna (no może przesadzam), choć to czasy całkiem współczesne. Mało że Rotmistrzówka ożywa to i zaraża do działania na swa chwałę całą wieś.

No i wszystko zmierza do szczęśliwego finału. Trochę o książce piszę z przekąsem, to przez tę agroturystykę, bo uczulenie mam, ale przyznać muszę, że przy książce dzielnie trwałam do samego końca, bo książka ciepła, zabawna, pełna empatii, fantastyczny współczesny język. Może trochę przydługa i w pewnym momencie zaczyna nużyć, ale dla wielbicielek Moniki Szwai na pewno w sam raz. No i lektura na wakacje jak znalazł. „Szwajajcie” się moi drodzy, bo i ja „szwajać” się nie przestanę. Może sięgnę po "Gosposię"?