21.28
Tydzień dwudziesty pierwszy
21.05.2012 - 27.05.2012
Akira Yoshimura - Zagłada
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Seria Biblioteczka Konesera
Rok wydania 2000
ISBN 83-7255-435-8
Ilość stron 128/5880
Zupełnie przypadkiem trafiłam a książkę i przyznać muszę, że bardzo lubię takie przypadki, bo to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam.
Rzecz dzieje się prawdopodobnie w średniowieczu w małej japońskiej wiosce niemalże odciętej od świata. Rytm życia w wiosce wyznaczają pory roku, a główne zajęcie mieszkańców, to starania wokół zdobywania pożywienia i chronienie swoich najbliższych przed śmiercią głodową.
Mieszkańcy wioski położonej w górach nad brzegiem morza zajmują się połowem ryb, kalmarów i ośmiornic, warzeniem soli, zbieractwem darów natury i drobnym handlem, który pozwala im na zakup ziarna i niezbędnych do życia towarów. Jest jeszcze jedna metoda zdobywania środków do życia - sprzedawanie się w niewolę. W niewolę sprzedają się ojcowie rodzin, kilkunastoletnie dziewczynki i chłopcy, by rodzina mogła za nich otrzymać skromne środki na przetrwanie najgorszej biedy. Mieszkańcy wsi żyją zgodnie, wspierają się, wspólnie na plaży warzą sól, którą po równo dzielą między sobą, bo sól mogą wymienić na ziarno w sąsiednich, bogatszych wioskach.
Ale czy tylko o handel wymienny tu idzie? Dziesięcioletni bohater powieści Isaku sądzi, że to obrzędy religijne, bo warzenie rozpoczyna się każdego roku, kiedy na drzewach czerwienieją liście, burzy się morze i rozpoczyna się czas niepogody a uczestniczy w nim cała wioska. Kiedy ojciec Isaku sprzedaje się w niewolę, Isaku staje się głową rodziny, uczestniczy jak inni mężczyźnie w życiu wioski, przechodzi swoistą inicjację. Ważenie soli to nie obrzęd. Palące się na plaży ogniska wabią zbłąkane nocą śród niepogody statki, które rozbijają się na przybrzeżnych skałach. Statki łaskawe, jak nazywają je mieszkańcy wioski, to statki, które przewożą wszelkie dobra - ryż, olej, wino, których smaku niektórzy mieszkańcy jeszcze nie znają. Zbłąkany statek to dla głodującej wioski wybawienie, zapas ziarna na dłuższy czas, święto. Ale na statku są też ludzie, świadkowie grabieży...
Narracja książki jest spokojna, oszczędna, powiedziałabym infantylna - z perspektywy dziesięcioletniego bohatera powieści Isaku. Daje ona poczucie spokoju, budzi współczucie wobec mieszkańców wioski, usypia czujność czytelnika. Ten spokój jest jednak złudny, bo oto znów na horyzoncie pojawia się statek, tym razem mniej łaskawy.
Tak jak wspomniałam, książka bardzo dobra, zaskakująca i po japońsku mroczna.. Dziwne, że jakoś umknęła wcześniej mojej uwagi, bo autor znany i nagradzany, opublikował około dwudziestu powieści, był prezesem japońskiego związku pisarzy. Zmarł w roku 2006.
Książka przeczytana w ramach Trójka e-pik - literatura azjatycka
Tydzień dwudziesty pierwszy
21.05.2012 - 27.05.2012
Akira Yoshimura - Zagłada
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Seria Biblioteczka Konesera
Rok wydania 2000
ISBN 83-7255-435-8
Ilość stron 128/5880
Zupełnie przypadkiem trafiłam a książkę i przyznać muszę, że bardzo lubię takie przypadki, bo to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam.
Rzecz dzieje się prawdopodobnie w średniowieczu w małej japońskiej wiosce niemalże odciętej od świata. Rytm życia w wiosce wyznaczają pory roku, a główne zajęcie mieszkańców, to starania wokół zdobywania pożywienia i chronienie swoich najbliższych przed śmiercią głodową.
Mieszkańcy wioski położonej w górach nad brzegiem morza zajmują się połowem ryb, kalmarów i ośmiornic, warzeniem soli, zbieractwem darów natury i drobnym handlem, który pozwala im na zakup ziarna i niezbędnych do życia towarów. Jest jeszcze jedna metoda zdobywania środków do życia - sprzedawanie się w niewolę. W niewolę sprzedają się ojcowie rodzin, kilkunastoletnie dziewczynki i chłopcy, by rodzina mogła za nich otrzymać skromne środki na przetrwanie najgorszej biedy. Mieszkańcy wsi żyją zgodnie, wspierają się, wspólnie na plaży warzą sól, którą po równo dzielą między sobą, bo sól mogą wymienić na ziarno w sąsiednich, bogatszych wioskach.
Ale czy tylko o handel wymienny tu idzie? Dziesięcioletni bohater powieści Isaku sądzi, że to obrzędy religijne, bo warzenie rozpoczyna się każdego roku, kiedy na drzewach czerwienieją liście, burzy się morze i rozpoczyna się czas niepogody a uczestniczy w nim cała wioska. Kiedy ojciec Isaku sprzedaje się w niewolę, Isaku staje się głową rodziny, uczestniczy jak inni mężczyźnie w życiu wioski, przechodzi swoistą inicjację. Ważenie soli to nie obrzęd. Palące się na plaży ogniska wabią zbłąkane nocą śród niepogody statki, które rozbijają się na przybrzeżnych skałach. Statki łaskawe, jak nazywają je mieszkańcy wioski, to statki, które przewożą wszelkie dobra - ryż, olej, wino, których smaku niektórzy mieszkańcy jeszcze nie znają. Zbłąkany statek to dla głodującej wioski wybawienie, zapas ziarna na dłuższy czas, święto. Ale na statku są też ludzie, świadkowie grabieży...
Narracja książki jest spokojna, oszczędna, powiedziałabym infantylna - z perspektywy dziesięcioletniego bohatera powieści Isaku. Daje ona poczucie spokoju, budzi współczucie wobec mieszkańców wioski, usypia czujność czytelnika. Ten spokój jest jednak złudny, bo oto znów na horyzoncie pojawia się statek, tym razem mniej łaskawy.
Tak jak wspomniałam, książka bardzo dobra, zaskakująca i po japońsku mroczna.. Dziwne, że jakoś umknęła wcześniej mojej uwagi, bo autor znany i nagradzany, opublikował około dwudziestu powieści, był prezesem japońskiego związku pisarzy. Zmarł w roku 2006.
Książka przeczytana w ramach Trójka e-pik - literatura azjatycka
Mam wrażenie, że jest cała masa tych niedocenianych Japończyków. Nie samym Murakamim Japonia stoi:).
OdpowiedzUsuńMusi chyba trochę minąć nim przekonam się do Murakamiego, jakąś awersję do faceta czuję, choć go nie znam. Zaczęłam razu pewnego "Kafkę nad morzem", ale mi ością w gardle stanęła.
UsuńJa też nie mogę przekonać się do Murakamiego. Próbowałam dwa razy i odkładałam.
UsuńOtóż wieść gminna niesie, że Norwegian Wood jest lżej strawny, ale nie próbowałam
UsuńDokładnie, Norwegian Wood jest zupełnie inną powieścią od reszty dorobku pisarza, realistyczną, w której bohaterowie nie mają dziwnych predyspozycji i nie spotykają ich zdarzenia niewytłumaczalne. Polecam jednak też opowiadanie Ciastka z miodem ze zbioru Wszystkie boże dzieci tańczą - o powolnym dorastaniu do pewnych decyzji, do odpowiedzialności i do pisania historii, "w których ktoś nie może się doczekać świtu, bo wtedy będzie mógł mocno uściskać ukochaną osobę." Uwielbiam to opowiadanie.
UsuńChętnie skorzystam z sugestii, zacznę od "ciasteczek" a potem prześpię się z resztą.
OdpowiedzUsuń