poniedziałek, 30 lipca 2012

Pewien uśmiech - Francoise Sagan

30.50
Tydzień trzydziesty
23.07.2012 - 29.07.2012   


Francoise Sagan - Pewien uśmiech
Seria Koliber
Wydawnictwo Książka i Wiedza
Rok wydania 1975
Ilość stron 138


Przeglądając biografię Fracoise Sagan zdziwiłam się, że napisała około  40tu utworów. Wydawało mi się ciągle, że Sagan to autorka, co najwyżej trzech powieści.. Nic dziwnego, że tak mi się wydawało, bo chyba niewiele książek z jej dorobku zostało przetłumaczonych na język polski - w tym Witaj smutku, Znużony wojną i Pewien uśmiech. 
Pierwszą z książek czytałam w zamierzchłych czasach i niewiele zostało mi w pamięci, choć pamiętam, że mnie rozczarowała. Okrzyknięta hitem , dziś uważana za książkę kultową -  na mnie wrażenia nie zrobiła. Może znów książka przeczytana nie w porę i może następna książka do powtórki?


"Pewien uśmiech" to niewielka powieść, którą kończą słowa doskonale przybliżające treść powieści:
Kobieta kochała mężczyznę. Banalna historia, nie ma z czego robić tragedii. 
Ot, wydawałoby się banał, który banałem nie jest. Dominika studentka poznaje dojrzałego, żonatego mężczyznę Łukasza. Zawiązuje się nimi nić sympatii. Związek to dziwny, ona i on zawierają umowę... na romans. On nie odejdzie od żony, ona nie będzie miała do niego żalu, kiedy się rozstaną. Lato, wspólny dwutygodniowy wypad nad morze. I rozstanie. Sprawy się jednak komplikują, cyniczna Dominika okazuje się uczuciową tradycjonalistką, zakochuje się w sympatycznym, starszym partnerze i nie łatwo się godzi na rozstanie. Cierpi.

I znów Francois Sagan mnie nie uwiodła. Nie porwał mnie romans, bez specjalnych emocji przyjęłam zmagania damsko-męskie. Może kiedyś bulwersowały? Nie wiem.

W latach pięćdziesiątych książka święciła triumf, autorka do dziś uważana jest za jedną z większych pisarek francuskich i chyba jedną z najbardziej ekstrawaganckich. Była ikoną dla swojego pokolenia, życie wiodła burzliwe - szybkie samochody, alkohol, narkotyki, hazard, oszustwa podatkowe. Sama stanowiła dobry materiał na książkę.
"Pewien uśmiech", choć nazywany romansem, nie jest książką lekką - ma ciężką, duszną atmosferę. Pisarka uchodziła za świetną obserwatorkę, więc nic dziwnego, że postacie są świetnie zarysowane. Książka na  pewno niebanalna, napisana pięknym językiem, ale cóż poradzę, że znów nam nie po drodze.



Trójka e-pik
Tydzień bez Nowości - Na Kanapie

niedziela, 29 lipca 2012

Panna Pollyanna

30.48 / 49
Tydzień trzydziesty
23.07.2012 - 29.07.2012    


E. H. Porter  - Pollyanna; Pollyanna dorasta
Wydawnictwo Nasza Księgarnia 
Rok wydania 1988
Ilość stron 188; 221
ISBN 83-10-08283-5;  83-10-08284-3


"Pollyannę" w młodości przegapiłam. Przypadkiem odkryłam ją podczas wakacyjnego wyjazdu na wieś wśród książek ocalonych przed oddaniem na makulaturę. Lekturę tę wszyscy zapewne znają, bo to klasyka literatury młodzieżowej. Nie znałam tylko ja, choć kiedy zaczęłam czytać, okazało się, że treść jest mi znana z filmu. Niewiele jednak z filmu  pamiętałam, więc jakieś tam mgliste wspomnienia nie psuły mi lektury.
Pollyanna po śmierci rodziców trafia pod opiekę ciotki Polly - siostry swojej matki. Ciotce powodzi się dobrze, ale nie jest zadowolona z przyjazdu jedenastoletniej Pollyanny. Dziewczynka wydaje się tego nie dostrzegać i na wszystko reaguje wybuchem entuzjazmu. Co sprawia, że jest pogodna i zadowolona? Gra, której nauczył jej ojciec: znaleźć nawet w najsmutniejszych sytuacjach coś pozytywnego, którą Pollyanna konsekwentnie 
stosuje i  zaraża wszystkich znajomych.
Kontynuacją jest powieść "Pollyanna dorasta".
Muszę przyznać, że pierwszą część czytało mi się w miarę dobrze, niestety, druga część zaczęła mnie nużyć, a czasem wręcz irytować,  co oczywiście nie przeszkodziło mi przeczytać obu książek w dwa dni.

E.H. Porter pisała początkowo romanse, ale prawdziwą sławę przyniosła jej "Pollyanna". "Pollyanna" ukazała się w roku 1913, zaś "Pollyanna dorasta" w dwa lata później.
Gra stosowana przez Pollyannę zyskała z czasem miano "efektu Pollyanny", który został opisany w roku 1978. Wszyscy znamy modne swego czasu amerykańskie pozytywne myślenie.

Książka należy do klasyki , jest lekturą dla młodszej młodzieży, ale w wieku mniej młodzieżowym nie zawadzi przeczytać. Może powieść śmieszy czasami, może niecierpliwi, ale także wzrusza, więc nic dziwnego, że książka zdobyła tak wielkie uznanie i popularność.

A tak na marginesie: chętnie przeczytałabym teraz romansidło pani Porter, bo w swoim czasie romanse pani Eleonor były bardzo poczytne. Myślę, że byłoby to niezwykłe doznanie.

Trójka e-pik

piątek, 27 lipca 2012

Masz ci babo...wampira

30.47
Tydzień trzydziesty
23.07.2012 - 29.07.2012    



Andrzej Pilipiuk - Wampir z m-3
Seria Bestsellery Polskiej Fantastyki
Wydawnictwo Fabryka Słów
Rok wydania 2011
ISBN 978-83-7574-223-7
Ilość stron 336


Nastolatka Gosia dowiaduje się, że jej chłopak ma ją za nic. Liczy raczej na wpływowego tatusia Gosi, by poprzez  jej wstawiennictwo u tatusia zdobyć upragniony paszport. Paszport nie każdy może posiąść, nie każdy bowiem może wychynąć zza  "żelaznej kurtyny", a tatuś - prominent może wiele. Czasy to bowiem ciężkie, naród polski boryka się z kryzysem i biedą, gdzie wszystko,
 z papierem toaletowym włącznie, jest rarytasem. Cóż, takiego ciosu Gosia nie zniosła, skutecznie targnęła się na swoje życie. Śmierć bohaterki tuż na początku książki nie skazuje jej na niebyt, odradza się bowiem jako ... wampir. Pierwsze kroki kieruje do rodzinnego domu, niestety, przerażona rodzina przepędza zjawę. W ruch idzie strzelba i czosnek ... granulowany. Z opresji Gośkę ratuje Marek, też wampir. I tak Gośka-wampir rozpoczyna barwne życie wśród bytów nekrobiotycznych, które to borykają się z peerelowskimi absurdami.
Pomysł, by losy wampirów wpleść w dzieje komunistycznej Polski, jest fantastyczny. To nie tylko powieść fantasy, ale i kawałek historii Polski "wampirem pisany". W koło mówią o książce, że "śmieszno bardzo" , a mnie ani śmieszno, ani bardzo. Chyba od upałów  zupełnie straciłam poczucie humoru. I jeszcze słowo o konstrukcji powieści. Czytając, odnosiłam wrażenie, że powieść jakaś mało spójna, że to zbiór opowiadań, które łączą wątlutkie motywy, bohaterowie. Na myśl mi przyszły. "Opowieści galicyjskie" Stasiuka.
Upał, więc roję sobie.


Trójka e-pik

poniedziałek, 23 lipca 2012

Cała Polska się "szwaja"

29.46
Tydzień dwudziesty dziewiąty
16.07.2012 - 22.07.2012   



Monika Szwaja - Stateczna i postrzelona
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Rok wydania 2005
ISBN 83-7337-945-2
Ilość stron 424


 Postanowiłam i ja osobiście twórczość pani Szwai poznać, bo wciąż o pani Szwai się mówi, że „och ach” i fajna jest. Nigdy nie mogłam się do owych opinii odnieść, bo twórczości pani tej nie znałam. Tytuł do lektury wybrany metodą „chybił trafił”. I chyba raczej „chybił” niż „trafił”. Albo trafił jak kulą w płot. Unikam jak zarazy książek z tematem – zróbmy sobie hotelik, pensjonacik, gospodarstwo agroturystyczne i zacznijmy wszystko szczęśliwie od nowa. Kasa spada jak z manna nieba, wsparcie i miłość garściami brać. Życie jak bajka. Rozlewiska, Poziomki, Jagódki, Uroczyska, Rotmistrzówki – do wyboru do koloru tego w polskiej literaturze. Komu szczęście, komu?
Pokrótce o treści, choć już wiadomo, o czym będzie. Emilka dowiaduje się, że narzeczony to szuja, Lulka ma w pracy przechlapane, bo dyrektor chce mieć jej etat dla swojej znajomej. Ewie profesor kradnie wyniki badań naukowych, umieszcza je w swoich publikacjach, a potem wykopuje Ewę z pracy za... plagiat. Mąż Ewy, artysta malarz nie może robić tego, co lubi, bo musi produkować „kibelkowe” reklamy, by utrzymać rodzinę – w tym chorą córkę Jagódkę (paskudna astma). 
Jest i jeszcze parę osób po przejściach: Jasiek z synem Kajtkiem, Rafał , Tadzinek, 
a wszystko to w oparach nieszczęśliwych miłości i zawiedzionych nadziei, przechlapanego życia.
I jak to w życiu bywa, w powieściach - chciałam rzec, od czego genialne pomysły. Lulka Stateczna ciągnie Emilkę Postrzeloną na drugi kraniec Polski, by tam Emilka dostała olśnienia - zostać w Marysinie na stałe, nie tylko z myślą o sobie, ale przede wszystkim o biednej, wiekowej wdowie, której gospodarstwo chyli się ku ruinie. Agroturystyka, nauka jazdy konnej, hippoterapia. To jest myśl!
Do Marysina ściąga armia nieszczęśników, którym dokopało życie i tak zawiązuje się klasyczna hippisowska komuna (no może przesadzam), choć to czasy całkiem współczesne. Mało że Rotmistrzówka ożywa to i zaraża do działania na swa chwałę całą wieś.
No i wszystko zmierza do szczęśliwego finału. Trochę o książce piszę z przekąsem, to przez tę agroturystykę, bo uczulenie mam, ale przyznać muszę, że przy książce dzielnie trwałam do samego końca, bo książka ciepła, zabawna, pełna empatii, fantastyczny współczesny język. Może trochę przydługa i w pewnym momencie zaczyna nużyć, ale dla wielbicielek Moniki Szwai na pewno w sam raz. No i lektura na wakacje jak znalazł. „Szwajajcie” się moi drodzy, bo i ja „szwajać” się nie przestanę. Może sięgnę po "Gosposię"?

sobota, 14 lipca 2012

Tajemniczy przeciwnik - Agatha Christie

28.45
Tydzień dwudziesty ósmy
09.07.2012 - 15.07.2012   



Agatha Christie - Tajemniczy przeciwnik
Wydawnictwo - Prószyński i S-ka
Rok wydania 1994
ISBN 83-7255-497-8
Ilość stron 288 /10514 / 32760


To jedna z pierwszych książek autorstwa Agathy Christie. Ukazała się w roku 1922, w dwa lata po "Tajemniczej historii w Styles"  I gdybym nie czytała pierwszej książki, pomyślałabym, że "Tajemniczy przeciwnik" to jakaś wprawka pisarska pani Agathy, bo książka okropnie mnie rozczarowała. Jak nieraz wspominałam, nie rzucam rozpoczętych książek w połowie, więc brnęłam ku tajemniczemu przeciwnikowi ciężko wzdychając. Przede wszystkim nie ma tu Herkulesa Poirota. Na kartach książki pojawia się po raz pierwszy duet detektywistyczny, jeśli tak można nazwać parę niedoświadczonych "dzieciaków" - Tommy'ego Beresforda i Tuppence Cowley, którzy bez grosza przy duszy postanawiają  powołać do życia Klub Poszukiwaczy Przygód. Jak na zawołanie trafia im się sprawa do rozwikłania. W tajemniczych okolicznościach zaginęła dziewczyna Jane Finn, a wraz z nią kompromitujące Anglię dokumenty.  Duet detektywów- amatorów (sic!) otrzymuje mandat zaufania od rządu, a tym samym pieniądze i usiłuje rozwikłać zagadkę.   Okazuje się, że nie tylko oni tropią Jane Finn. Tropem Jane podąża podejrzany bogaty Amerykanin,  adwokat też podejrzany, podejrzana pani Rita, Rosjanie, a i to nie cała plejada dziwnych indywiduów. Do rozwikłania zagadki wiodą kręte ścieżki. Podejrzani zmieniają się jak w kalejdoskopie, autorka co i rusz wpuszcza czytelnika w maliny, męczy strasznie, ale wszystko kończy się jak należy . Mariażem i to podwójnym, i rozwikłaniem zagadki oczywiście.
Cóż mogę jeszcze rzec? Całe szczęście, że to nie pierwsza moja książka Agathy Christie, bo po takiej opowieści nigdy więcej do kryminałów pani Agathy bym nie zajrzała.  Zatem tę akurat powieść radzę omijać z daleka. Chociaż trudno przewidzieć, co komu po spotkaniu z "Tajemniczym przeciwnikiem"  w duszy zagra. W mojej zasmędziła nuda i zniecierpliwienie.


 Trójka e-pik
Baza Recenzji Syndykatu ZwB
Na Tropie Agathy





piątek, 13 lipca 2012

Nim nadejdzie mróz - Henning Mankell

28.44
Tydzień dwudziesty ósmy
09.07.2012 - 15.07.2012  



Henning Mankell - Nim nadejdzie mróz
Wydawnictwo Biblioteka Akustyczna
Seria Sensacji i Kryminału
Data wydania: 2012-04-25
ISBN: 978-83-63162-40-5
Czas nagrania: 19 godz
Nośnik: 2 CD mp3
Ilość stron - wersja papierowa 544 /10226 / 32760


Latem roku 2001 Linda Wallander kończy szkołę policyjną i zamierza podjąć pracę w policji. Po powrocie do domu odnawia kontakty z dawnymi przyjaciółkami - Anna i Lindą. Zanim podejmie pracę, znika jej przyjaciółka Anna, a w Skanii zaczynają się dziać dziwne i makabryczne rzeczy - płoną zwierzęta, kościoły, w dziwnych okolicznościach giną ludzie.  Śledztwo prowadzi Kurt Wallander, towarzyszy mu córka Linda, której nie omijają dramatyczne przeżycia.


Jestem czytelnikiem starej daty, lubię kryminały klasyczne bez szczegółowych opisów aktów przemocy, fanatyzmów religijnych, makabrycznych scen, pastwienia się nad zwierzętami. Powieść Mankella wszystko to w sobie zawiera i momentami, książkę* chciałam odstawić do lamusa. Zwyciężała jednak ciekawość, co dalej, choć kryminał jest skonstruowany tak, że czytelnik dowiaduje się dość wcześnie, kto za tym wszystkim stoi.  
Jednak prowadzone przez Lindę i Kurta Wallanderów śledztwo wciąż dostarcza wciąż nowych emocji. 

Nic dziwnego, że książka okazała się bestsellerem i była tłumaczona na wiele języków, bo jest to kryminał, który porusza palący problem współczesnego świata - terroryzm oparty o fanatyzm religijny. Znamienne jest dla książki zakończenie - dnia 11 września 2001 roku policjanci komisariatu w Ystad stoją przed telewizorem i w milczeniu obserwują relację ze Stanów Zjednoczonych z wydarzeń, które  wstrząsnęły światem.

Rzadko korzystam z książek w formie audiobooka, choć to na pewno wspaniały wynalazek. Pokutowało we mnie przekonanie, że nagrania są kiepskie, a to dlatego, że wcześniej miałam styczność z nagraniami na kasetach dla osób niewidzących - kiepska jakość nagrania, często fatalny, sepleniący lektor. Pewnie nigdy nie zdecydowałabym się na zakup książki audio, gdyby na Biblioteka Akustyczna. To zupełnie inne audiobooki, fascynująca i różnorodna literatura, świetni lektorzy, choć czasem chciałoby się rzec: "Panie Leszku, niech pan czyta normalnie" , tak jak o normalne czytanie prosiła Polcia mamę  Gretkowską, kiedy ta usiłowała dziecku ubarwić tekst odpowiednią modulacją głosu**

Książkę polecam, bo interesująca, ale i zalecam cierpliwość do pana lektora Leszka Filipowicza, bo wskazana mocno.


Za audiobooka dziękuję:
Baza recenzji Syndykatu ZwB



* w domyśle - CD
** o ile dobrze pamiętam, wydarzenie takie miało miejsce  w "Obywatelce" Manueli Gretkowskiej, głowy nie dam

Trójka e-pik

poniedziałek, 9 lipca 2012

Obywatelka - Manuela Gretkowska

28.43
Tydzień dwudziesty ósmy
09.07.2012 - 15.07.2012 


Manuela Gretkowska - Obywatelka 
Wydawnictwo Świat Książki 
Rok wydania 2008
ISBN 978-83-247-1209-0
Ilość stron  318 / 9582 / 32760


Jeszcze jeden element triady. Czytałam "Europejkę", "Polkę", a teraz przyszła kolej na "Obywatelkę". Przyznam, że mnie rozczarowała, mimo tego, że świat polityki śledzę bezustannie i sekunduję, choć tylko z jednej perspektywy. Pamiętam akcje polityczne pani Gretkowskiej, nawet zastanawiałam się, czy do grona ciemiężonych nie dołączyć, ale jakoś mi przeszło. My matki Polki mamy cierpiętnictwo wpisane w geny i póki same sobie nie pomożemy, nie pomoże nam nikt. Ile nas takich:  niech by pił, nich by bił, byle by był? Może się mylę, może takie babskie partie na coś się zdadzą, pod warunkiem, że wedrą się szturmem do sejmu, a z tym wdzieraniem się jakoś cienko. 
Ale przecież nie o tym miałam. Gretkowską lubię i cenię, mam nadzieję, że wracać do niej będę. W kolejce czeka "Trans" - nawet nie czytałam notki na okładce. Lubię niespodzianki. Kiedyś przymierzałam się do czytania twórczości nieślubnego męża pani Manueli ( tak go nazywa w "Obywatelce"), chyba szło mi o "Stróża obłąkanych", ale jakoś... nie wyszło. Książek "duetu twórczego" też nie zamierzam czytać, bo o związku Manuela - Piotr w "triadzie" aż nadto.
Co jeszcze? Szczerze przyznam, że wolę, kiedy Gretkowska pisze nie o polityce, a kulturze. Podobał mi sie fragment dotyczący pobytu na Majorce, nawiązania to polskiej sztuki, Chopina.
Niestety, książka poświęcona głównie zagadnieniu -  zróbmy sobie partię. Choć sprawiedliwie muszę przyznać, że podziwiam Gretkowską za podjęcie się takiego przedsięwzięcia, bo zakładanie partii to ciężki kawałek chleba, a wsparcie rodziny, któremu autorka poświęca wiele miejsca - nieodzowne.
Choć patrząc na Ruch Palikota odnosi się zupełnie inne wrażenie - sama radość!

Czasem los się do mnie uśmiecha













Podczas Euro 2012 wydawnictwo Wielka Litera ogłosiła konkurs na FB, a w zasadzie  małe zakłady piłkarskie. Na czym polegały?
Pozwalam sobie wkleić tekst z FB:

"UWAGA! Tytułem uzupełnienia swoje typy dotyczące wyniku dzisiejszego meczu również podali:
Marek Nowakowski - 2:1 dla Włochów i
Henryk Grynberg - 2:1 dla Niemców

Jeśli autorzy trafnie wytypują wynik, a wy zgadzacie się z ich propozycjami - książki do wygrania!"



Obstawiłam wynik podany przez pana Marka Nowakowskiego i tym samym byłam jedną z dwu osób, które wygrały książkę Pana Marka Nowakowskiego z autografem. I oto dziś dotarła do mnie przesyłka. Dodam, że moją ulubioną książką pana Marka jest "Domek trzech kotów", ale i zbiór opowiadań, który dostałam, też chętnie poczytam.





sobota, 7 lipca 2012

Kwiaty Orientu

Będzie o wydawnictwie. Wyzwanie czytelnicze Azja w Literaturze, Literatura w Azji zmusiło mnie do wzmożonych poszukiwać literatury z tego regionu - zarówno lektury przedmiotu, jak i podmiotu. O ile z pierwszą nie ma problemu, bo Azja zawsze fascynowała, to już ze  znajomością pisarzy tak egzotycznych jak np Koreańczycy jest całkiem źle, nie wspomnę o innych azjatyckich, ale poprzestanę na Korei. I tu pomógł mi przypadek, na FB trafiłam na wydawnictwo Kwiaty Orientu, które propaguje kulturę koreańską  i przy okazji na promocję - pakiet trzech książek za 16 zł. Oczywiście skorzystałam i wczoraj odebrałam przesyłkę. A oto książki:


Javier Courtines - Serce smoka














Kim Young - ha - Imperium świateł














Pak T'aewon - Dzień z życia pisarza Kubo













Może wydania książek nie są zbyt imponujące, bo miękka okładka, ale skromna szata graficzna to atut. Każda książka posiada na okładce krótką notkę o autorze, co cenię sobie bardzo, bo zwalnia mnie to z bezowocnych poszukiwań na temat egzotycznych autorów.
Zainteresowanych odsyłam na stronę wydawnictwa, bądź na Facebooka, tam można się dowiedzieć więcej na temat działalności Kwiatów Orientu, bo wydawnictwo to nie tylko książki. Można też upolować promocję.

środa, 4 lipca 2012

Wszystkie boże dzieci tańczą - Haruki Murakami

27.42
Tydzień dwudziesty siódmy
02.07.2012 - 08.07.2012 


Haruki Murakami - Wszystkie boże dzieci tańczą
Wydawnictwo Muza
Rok wydania 2007
ISBN  83-7495-181-4
Ilość stron 182 / 9364 / 32760


Poznawanie Murakamiego szło mi opornie, nawet nie bardzo chciałam się w przedsięwzięciu starać. Przyniosłam z biblioteki książkę "Kafka nad morzem", przeczytałam parę stron i książkę natychmiast oddałam. Rzadko kiedy rezygnuję z czytania zaczętej książki, ale tym razem poległam. Jakby nie do końca, bo obiecałam sobie, że Murakamiego wrócę, może nie do "Kafki", ale w zbiorach "Norwegian Wood" czeka. Niech czeka, bo doszłam do wniosku, że na spotkanie z tym pisarzem najlepsze będą jednak opowiadania, bo to  krótka forma, zawsze można sobie po każdym opowiadaniu przerwę zrobić.  
Przyznam, że  mobilizacja przyszła ze strony wyzwań czytelniczych - lipcowej Trójki e-pik i Literatura japońska 2 - opowiadania. W ramach wyzwań miałam przeczytać antologię opowiadań japońskich "Tydzień świętego mozołu"  z lat 1945- 1974.  Cóż, odstraszył mnie wstęp, na który akurat nie miałam ochoty ( zazwyczaj mam i czytam ).  Z ciekawości zajrzałam zatem do opowiadań Murakamiego i przy wtórze burzowych grzmotów czytałam w ciemną noc. 
Zbiorek to niewielki, przemyślany,  wszystkie opowiadania łączy motyw trzęsienia ziemi w Kobe. Przewija się w każdym opowiadaniu, ma mniejsze lub większe znaczenie, jednak jego skutki pomrukują gdzieś w tle opowiadań. Bohaterowie opowiadań, to zazwyczaj osoby samotne, czasem nieudacznicy, chciałoby się rzec - ofiary losu, które nie bardzo wiedzą, co zrobić ze swoim życiem. No i sny,  stanowią jeszcze  jeden leitmotiv opowiadań. 
Zbiór "Wszystkie boże dzieci tańczą" zawiera sześć opowiadań:
UFO ląduje w Kushiro
Krajobraz z żelazkiem
Wszystkie boże dzieci tańczą
Tajlandia
Pan Żaba ratuje Tokio
Ciastka z miodem
z których mnie najbardziej zszokowało opowiadanie tytułowe, a w zasadzie zachowanie matki w stosunku do syna, który musi się bronić przed jej seksualnością. Gdybym miała wskazać opowiadanie najlepsze, chyba wybrałabym opowiadanie "Krajobraz z żelazkiem". To opowiadanie ze specyficznym klimatem. Młoda dziewczyna poznaje starszego od siebie malarza i zawiązuje się między nimi przyjaźń. Spotykają się nocą na plaży, gdzie malarz, układa stos z drewna wyrzuconego przez morze, pali ognisko i oboje długo w noc siedzą na plaży wpatrzeni w płomienie.  Ona uciekła z domu, on od rodziny. I choć dziewczyna ma chłopaka, to jest samotna jak jej znajomy malarz. Malarza gnębią sny, które są tak dokuczliwe,  że malarz myśli o samobójstwie.  Tę myśl podejmuje także dziewczyna...


jak już wspominałam, nie lubię opowiadań, ale tym razem przeczytałam je  z przyjemnością. Okazuje się, że Murakami opracował doskonały przepis na tę formę twórczości, a oto składniki:
- trzęsienie ziemi w Kobe 
- bohater/bohaterka po przejściach
- przerażające sny
- szczypta seksu
- odrobina humoru, surrealizmu i magii.
Ot i wszystko, a tyle przyjemności z czytania.


Trójka 3-pik
Literatura japońska 2 - opowiadania

poniedziałek, 2 lipca 2012

Lipcowa Trójka e-pik


Lipcowa trójka e-pik

A oto lipcowe zadanie
1. klasyczny kryminał ze "starej szkoły" (Agatha Christie, Arthur Conan Doyle, Raymond Chandler )
2. zbiór opowiadań
3. powieść o wątku paranormal




Tym razem chyba wyzwanie potraktuję z przymrużeniem oka, szczególnie literaturę z wątkiem paranormal.   Przyznam, że to dla mnie zupełnie obca dziedzina. Do opowiadań też podchodzę, za przeproszeniem, jak pies do jeża, a najbardziej odpowiada mi z lipcowego zestawu klasyczny kryminał.

Przymiarki pewne poczyniłam, ale czy to ostateczna decyzja, sama nie wiem, bo zaczęty kryminał Agathy Christie skręca mnie niemiłosiernie. Prawda, że jest w czym wybierać, ale zaparłam się, żeby czytać po kolei - od powieści najstarszych. "Tajemniczy przeciwnik", bo tę książkę wybrałam, powstał w roku 1922.

A oto mój zestaw:
1. kryminał - Agatha Christie - Tajemniczy przeciwnik


2. opowiadania - Haruki Murakami - Wszystkie boże dzieci tańczą; albo, jeśli uda mi się zdobyć- antologia
    opowiadań japońskich "Tydzień świętego mozołu"



3. paranormal - Andrzej Pilipiuk - Wampir z m-3 albo ... Adam Bahdaj - Wakacje z duchami :-)


                                                     ;-)

Za podpowiedzi literackie dziękuję:
-Honoracie - Wampir z m-3 Pilipiuka
-Literze - Wszystkie boże dzieci tańczą  Murakamiego

Paranormal - podpowiedziane:
Adam Mickiewicz - Dziady
Stanisław Lem - Śledztwo
Andrzej Pilipiuk - Wampir z m-3
Władysław Reymont - Wampir

Ciekawostka:
Conan Doyle był fachowcem od spirytyzmu. Tworzył nawet fachowe opracowania.
Był tez bohaterem powieści, które można z powodzeniem dorzucić do wyzwania Trójka e-pik w kategorii paranormal - Mark Frost - Lista siedmiorga


notka z Merlina:
Książka ta to błyskotliwa, intrygująca powieść, której akcja została osnuta wokół tajemniczego seansu spirytystycznego, szokującego pokazu czarnej magii, połączonego z morderstwem, oraz wokół spisku zgromadzenia satanistów. W tym mrożącym krew w żyłach thrillerze zagadką kryminalną stara się rozwikłać sam Arthur Conan Doyle.

niedziela, 1 lipca 2012

Autobiografia. Dzieciństwo - Joanna Chmielewska

26.41
Tydzień dwudziesty szósty
25.06.2012 - 01.07.2012  


Joanna Chmielewska - Autobiografia. Dzieciństwo
Wydawnictwo Vers
Rok wydania 1993
ISBN 83-7127-001-1
Ilość stron 318 / 9182 / 32760


Autobiografię Chmielewskiej przyjdzie mi chyba czytać do śmierci.  Wypatrzyłam, że tomów siedem, a kto wie, czy płodnej autorce nie wpadnie do głowy coś jeszcze na temat swojego  życia napisać. Zresztą, niech pisze,  ja przecież wszystkiego czytać nie muszę, chociaż przyznam, że ze zdania na zdanie coraz bardziej wyznania pani Joanny do mnie przemawiają. Przyznam też, że sporo nas łączy, bo i ja
nienawidzę kompotów; moja rodzicielka uważa, że wciąż niedostatecznie ciepło jestem ubrana, nawet w upały na widok bosych nóg w sandałach woła: A ty znowu boso? Od poznania pierwszych liter, nie rozstaję się z książką, fascynuję mnie wszelkiej maści robótki ręczne, które i Joannie Chmielewskiej nie są obce, no i zawsze obok mnie kręcą się jakieś koty. Co do robótek ręcznych obśmiałam się serdecznie, jak to pani Joanna w młodości podpatrzyła robiącą na drutach niewidomą dziewczynę i postanowiła posiąść umiejętność robienia na drutach z zamkniętymi oczami, po to by jednocześnie zajmować się robótkami i czytaniem. Pani Joanno, dziś to żaden problem: wrzucam ebooka na laptopa - macham drutami i czytam. Kiedy wzór bardziej skomplikowany - - mp3 z audiobookiem.


Oczywiście, są i rzeczy które nas zdecydowanie dzielą: nigdy nie zostałam pisarką.  I pewnie nie zostanę.


Wracając do lektury. Kiedy zaczynałam czytać "Autobiografię", tu i ówdzie marudziłem, że raczej "cienka" ta książka ( w sensie marność i lipa ). Dziś odwołuję to, co złego mówiłam, bo wczoraj umierałam ze śmiechu.  Rzeczywiście, pani Chmielewska stopniowo się rozkręca i niekoniecznie trzeba czekać do części trzeciej , bo już w pierwszej daje popis nieziemski, płacz ze śmiechu - murowany.


Fragmencik, jeden z wielu, który powala radośnie:


"Odbywały się pierwsze marsze jesienne. Dostojnik wszedł na trybunę i odezwał się w następujące słowa:
Towarzysze i towarzyszki! Łobywatele i łobywatelki! Wy idzieta w te marsze jesienne na pamiątkie Tadeusa Kościuszki, któren przy boku Armii Radzieckiej pobił hitlerowskiego gada pod Grunwaldem!" *


Autorka zaklina się na wszystkie świętości, że tekst jest prawdziwy, a ja nawet nie śmię w to wątpić.  


* Joanna Chmielewska -  Autobiografia. Dzieciństwo, t.1, Vers, 1993, s.195